شرق: دزدهای بی اصل و نسب

در ایسنا دو خبر خواندیم که شصت و چند دقیقه به فکر فرو رفتیم؛ «دستگیری سارقی که زنان را کتک می زد» و «دستگیری سارقی که موقع فرار پایش شکست». تا آنجا که ما توی ادبیات و سینمای جهان به خاطر داریم، دزدها آدم های باهوش و تیزی بوده اند.

 متاسفانه می بینیم که امروزه دیگر نه دکترها دکتر هستند، نه مهندس ها مهندس، نه کارشناس ارشدها کارشناس. اما آیا دزدهای ما هم دیگر دزد درست و حسابی ای نیستند؟

 در همین سرزمین آریایی، روزگاری «مهدی بلیغ»نامی کاخ دادگستری را به دو توریست عرب یا آمریکایی فروخت و 500هزارتومان پول به جیب زد. او وقتی حبس بود تلویزیون زندان را به یک زندانی فروخت. امروزه اما دزدی از اصل ونسب افتاده است و هرکسی اولین کاری که به ذهنش می رسد انجام دهد دزدی است. آیا این زنگ هشدار برای جامعه ماست؟ کجا هستند آرسن لوپن ها و مهدی بلیغ ها تا ببینند چه بر سر شرافت و درایت و ذکاوت حرف هایشان آمده است؟

  پیش از این هرکسی دکتر، مهندس نمی شد و مسوولیت اجرایی بر عهده نمی گرفت، هرکسی هم دزد نمی شد. تکلیف آدم روشن بود. مثلا ما می رویم پولمان را می سپاریم دست بانک، به این خیال که بانک را سپردیم دست رییس بانک ملی. اما بعد می بینیم رییس بانک ملی پول ها را به جیب زده، بعد بلند شده رفته بغل سلین دیون. یا نفتی که قرار بوده بیاید سر سفره، می بینیم تبدیل به دلار شده و رفته توی جیب بابک زنجانی که دست بر قضا او هم راننده رییس بانک مرکزی بوده.  همین دیروز یکی توی خیابان خواست کیف من را بزند.

گفتم: «سلام دزد عزیز. ببخشید شما هم توی بانک کار می کنی؟ میشه یک وام یا یک اختلاس برایم ردیف کنی؟ ممنونم هانی.» همین است دیگر. وقتی شایسته سالاری نباشد و آدم های تیزوبز کاره ای بشوند آن وقت آدم های دست وپاچلفتی و مشکل دار می شوند دزد و درست اینجاست که بنیان جامعه آسیب می بیند. باور کنید تن مهدی بلیغ و آرسن لوپن دارد در قبر می لرزد. ما داریم به کجا می رسیم؟

تهران امروز: هیچ کس پیدا نشد قفل دلم را وا کند

پس خدا را شکر اسباب تفاهم شد کلید
باعث دل گرمی بسیار مردم شد کلید
یا خدا را شکر در حشو قبیح شعر من
باعث بهبودی اوضاع مردم شد کلید
گر چه با خرما پزان آمد ولی در چله ها
بر اجاق سالها یخ بسته هیزم شد کلید
کلبه ی ما را نه تنها گرم و شاد و زنده کرد
باعث دل گرمی حتی عموتم شد کلید
در دل ما سال ها غم روی هم انبار بود
مانع رشد زیاد این تراکم شد کلید
بس که راضی بودم اینجانب،ردیف شعر من
من نمی دانم برای بار چندم شد کلید
از وفور بهترین انواع مایحتاج خلق
در برای رفت و آمدهای گندم شد کلید
قفل شد بالا و پایین رفتن نرخ دلار
چون برای شاخص هر چیز اهرم شد کلید
شد زبان ها باز همراه دکان های جدید
باز در تحلیل ها از نو تجسم شد کلید
ما که خوشحالیم از این اوضاع زیرا دست کم
بر زبان سرخِ سرْ سبزان تکلم شد کلید
گر چه گاهی شکوه داریم از همین اوضاع نیز
بالاخص آن جا که جَوگیر از توهم شد کلید
قفل و در قبل از کلید آمد به دنیا، پس چه شد

مدعی در هر چه حتی در تقدم شد کلید
هم قسم شد با خروس بی محل در قصه ای
بس که شد سرگرم تاجش،غافل از دُم شد کلید
رفت تا قم تا خیال خویش را راحت کند
با خیال تخت و راحت خارج از قم شد کلید
چون برایش قم شبیه خانه و کاشانه بود
در حقیقت بعد رفتن خارج از هُم شد کلید
الغرض خوشحالی ما علتش این ماجراست
این که تا این مایه اسباب تفاهم شد کلید! 
هیچ کس پیدا نشد قفل دلم را وا کند
تا به ما نوبت رسید از بخت بد گم شد کلید

قدس: مش غضنفر و سرطان

هَمسِده اووَریما یَک بِچّه خُردویی دِره که هَمسِندُسالِ بِچّه یِ مویِ، ...بِرِیِهَمی اینا هَمِّشه تو میلانُ مَردِسه عینِ دوتا لِنگِ کُوش با هَمدِگِ بودنُ با هَم بازی مِکِردنُ درس مُخواندنُ یَکروز دوتاشا خِنه ما بودنُ یَکروزَم خِنه هَمسِدَما، وَلی یَکچَنوَختی مِرفت که دِگه ای بِچِّگه رِ نِمِدیدُم؛ نه خِنه ما میامدُ نه تو میلان؛ بِچَّم مُگُفت مَردِسه یَم نِمیه. دیروز وَرخاستُم رفتُم دَرِ خِنشایُ به باباش گفتُم بِچَّت چیکارِش رِفته که دِگه نِمیه با بِچّه مو بازی کُنه. تا ایره گفتُم دیدُم چشماش رِ قِلِفتی اشک گیریفتُ گفتِگ بیا تو خِنَما خودِت بیبین.

تا رفتُم تو دیدُم بِچَّش عینِ یَک لوخ لاغرُ ضعیف احوال رِفته یُ مویاشُ ابرویاشَم رِخته. ایقذَر دِلُم بِرَش سوخت که مویَم گیریَم گیریفت. به باباش گفتُم ای بِرِیچی ایجوری رِفته؟ گفتِگ بِچَّم سرطان گیریفته یُ هَم هَرروز بایِست بُبُرمِش شیمی دَرمونی که هَم یَک عالم پول ازِم مِگیرنُ هَمَم بِچَّم به ای حالُ روز اُفتِده؛ تازَشَم دکترِ بِزِم گفتِگ زیاد امید نِدِشته باش که بِچَّت زنده بُمانه.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم بِرِیچی ما مردم وَختی مِدِنُم که سرطان با جونِما چیکار مُکُنه، وازَم ایقذَر تو استفاده از دخانیاتُ موبایلُ فست فوتایُ غِذاهای کنسرویُ ماشینایِ دودزا زیاده روی مُکُنِم که هرروز سرطانیاما بیشتر مِرَنُ تو هَمی اُستونِ خودِما به 4سال دوبرابر رِفتن؟

کیهان: تیرآهن (گفت و شنود)

گفت: یکی از اصلاح طلبان به دولت هشدار داده است که به کارگیری افراد بی تخصص در پست های کلیدی دولت را زمین گیر خواهد کرد!

گفتم: چه عجب!

گفت: این عضو جبهه اصلاحات گفته است؛ برخی افراد بی تخصص به جای آن که خدمتی انجام بدهند، صد روز اول را به انتقاد از دولت گذشته سپری کردند و حالا هم دارند دولت و مجلس را در مقابل هم قرار می دهند.

گفتم: شخصی که مغازه کبابی داشت تغییر شغل داده و بنّا شده بود و به عادت شغل قبلی وقتی ساختن سقف ساختمان تمام می شد، تیرآهن های سقف را مثل سیخ کباب بیرون می کشید!

قانون: دایره المعارف امتحانات پایان ترم

به مناسبت فرارسیدن ایام امتحانات دانشگاه ها، امروز تصمیم گرفتیم چند مسئله مهم را پیرامون امتحانات که به عنوان یک معضل هم می توان به آنها نگاه کرد بررسی کنیم و به این سوال پاسخ دهیم که این عبارات واقعا چه معنایی می دهند:

 فرجه چیست؟

 همانطور که قبل از ذبح به گوسفند آب می دهند، به دانشجو هم قبل از امتحانات فرصتی می دهند تا برای خودش خوش باشد. دانشجو در ابتدای شروع فرجه کمی جزوه ها را نگاه می کند و بعد از ناامیدی همچون فردی که بهش گفته اند تا دو ماه دیگر می میری برو هر غلطی که می خواهی بکن، از هیچگونه لذت جویی (اعم از دیدن فیلم های ندیده، خوابیدن در حد خواب زمستانی خرس ها، انجام بازی کامپیوتری به صورت نان استاپ، عبور از مخاطب خاص و مخاطب قرار دادن عام و...) دریغ ننموده و خود را به درجه فنای فی الفرجه می رساند. بطور کلی می توان گفت آن میزانی که دانشجویان ما در ایام فرجه لذت جویی می کنند، میلیاردر آمریکایی در وگاس نمی کند. ولی به نظرم همین که دانشجو در این ایام جلوی خودش را می گیرد و معتاد نمی شود جای تقدیر دارد.

 شب امتحان چیست؟

 شب امتحان از جمله شب های معنوی است که موجب نزدیکی دانشجو با خداوند از طریق التماس و تضرع به درگاه الهی می شود. شب امتحان، شب آزاد شدن ظرفیت ها و شکوفا شدن استعداد دانشجویان است. خیلی از این دانشجویان بعد از تجربه شب امتحان و مشاهده توانایی های خود در زمینه تقلب نویسی مسیر زندگی شان عوض شد و الان دست کم 250 دانشجو داریم که توانسته اند رمان بینوایان را روی یک دانه برنج بنویسند و نام خود را در گینس به ثبت برسانند.

یکی دیگر از ویژگی های شب امتحان این است که دانشجو به طرز عجیبی به هر چیزی غیر از درس علاقه پیدا می کند. در پاره ای از موارد دیده شده که دانشجو با کتاب باز در حالی که چشمانش را برای دقت بیشتر تنگ کرده به مستندِ تخم ریزی دلقک ماهیِ آب شور می نگرد. بعضی ها که خیلی حالشان خراب است با 20:30 هم جذب می شوند. البته تقصیری ندارند. گاهی درس ها آنقدر فشار می آورند که آدم برای فرار از آن به سخنرانی استاد الهی قمشه ای هم چنگ می اندازد.

 مراقب کیست؟

 مراقب کسی است که در کودکی توجهات لازم به او نشده و غالبا در نقش تیر دروازه در گل کوچیک مورد استفاده قرار می گرفته. او از کودکی دوست داشت میتی کومان باشد تا همه به او احترام بگذارند و به محض بردن اسمش به خاک بیفتند. ولی از آنجایی که هر چه می دوید به جایی نمی رسید، بیشتر کاراکتر زمبه را در یادها تداعی می کرد. مراقب بعد از سپری کردن دوران کودکی به مرحله ای رسید که برای تیر دروازه شدن کمی بزرگ بود، به همین دلیل از او به عنوان گاز اشک آور برای متفرق کردن افراد استفاده می کردند. چون بنده خدا هر جا پا می گذاشت، می گفتند اه باز این پسره اومد و پراکنده می شدند.

 همه اینها باعث شده تا تمام عقده های فروخورده مراقب در جلسه امتحان ظهور پیدا کند و مراقب همچون عقابی تیزبین دانشجویان را تحت نظر داشته باشد و خود را در حد ناظر سازمان ملل جدی بگیرد. وی معمولا با گفتن «ورقه ات رو درست بگیر»، «گوشیتو بذار تو جیبت»، «میام پاره می کنما» و «دیگه وقتی نمونده» (به صورت کاذبانه!) سعی در ارضای روحی-روانی خود دارد. پس بیایید با مراقب مهربان باشیم، با او نجنگیم و به تهدیداتش احترام بگذاریم. باور کنید هرکس جای او بود با آن حجم از آسیب های روحی تا الان قاتل زنجیره ای شده بود ولی او نجیبانه به شغل شریف کارمندی رضایت داده است.

 استاد کیست؟

از آنجایی که دوستان در گوشی به بنده اشاره می کنند که دیگر جایی برای مطالب بقیه همکاران باقی نمانده به همین مقدار کفایت می کنم که استاد همان موجودی است که سر جلسه امتحان حاضر می شود و در حالی که لبخندی سادیستیک بر لب دارد با گفتن «اینا همه اش تو جزوه بود» و «از این ساده تر امکان نداشت» از عجز و خنگی دانشجویان لذت می برد. سپس بالای سر دانشجویان مونث حاضر می شود و برای آنان توضیحاتی را با لبخند ارائه می دهد ولی تا پسرها از او می خواهند که یک لحظه بیاید قاطعانه می گوید «دیگه به هیچ سوالی جواب نمیدم» و با شور و انرژی کلاس را ترک می کند. همین خصیصه است که از او موجودی سهل و ممتنع می سازد. پس بیایید در کنار مراقب، استاد را هم درک کنیم.